2002: Jackstone

January 8, 2009 at 2:31 pm · Filed under 2002, short story

“Uy, dead ka na!”
“Hindi pa no!”
“Dead na!”
“Hindi pa!”
“Ay naku, ayaw ko na ngang makipaglaro sa’yo.”
“E di ‘wag. Walang pumupilit sa’yo!”

Simula pa lamang noong bata pa kami, mga limang taong gulang, iyan na lagi ang maririnig mo sa amin tuwing maglalaro kami ni Shine ng jackstone. Kapag narinig mo ang ma salitang iyan ay alam mo nang tapos na kaming maglaro.

Kami ni Shine, o Sunshine, ay matalik na magkaibigan. Naaalala ko pa noong una kaming nagkakilala. Ipinagtanggol niya ako sa mga walang magawang mga bata sa aming lugar. Kalilipat pa lang kasi namin noon. Hindi agad siya nagpakilala subalit inalok niya ako nang paglalaro ng jacksone. Hindi ko pa alam kung paano ito nilalaro kaya tinuruan niya ako. Saka siya nagpakilala sa akin at ganoon din ako.

Lumipas ang panahon at kami’y lumaki na. nakatapos na ng elementarya at pumasok sa sekondarya. Nakatagpo kami ng magkaibang grupo ng magkakaibigan o sa madaling salita ay barkada. Kaya lamang ay mukjang di magandang barkada ang napasukan niya.

Lumaki si Shine sa mga pangaral ng kaniyang mga magulang. Mabait siyang anak at kaibigan. Alam niya ang tama at mali. Minsan nga napapangaralan niya rin ako. Kaya lang nitong mga huling araw lagi siyang natutulala. Parang hindi na siya ang dating Shine na nakilala ko. Hanggang sa makahanap na nga kami ng sarili naming barkada. Hindi pa rin siya masaya. Alam ko ito dahil kilala ko siya. Nagkasama kami sa maraming tag-ulan at tag-araw. Pero ngayon di ko alam kung bakit ayaw niyang sabihin kung anong problema.

Lumipas ang mga araw at parang nagrerebelde na si Shine. Gabi na siya kung umuwi at parang laging wala sa sarili. Iniisip ko pa nga kna baka nag-dodroga siya pero ayaw kong tanggapin ang ideya. Hindi niya magagawa yun. Kilala ko siya.

“Hay naku! Nakakaantok talaga. Kasi kung bakit nagsabay-sabay yung mga projects natin e.”
“Oo nga. Hindi na ba nila tayo pagpapahingahin?”
“Ay nako, puro reklamo kayo. Buti nga binigyan pa tayo ng one week extension.”
“O sige na, umuwi na lang tayo ngayon.”
“Alam mo, tama ka e. Gabi na nga. Lika na baka hinahanap na tayo sa atin.”

Habang naglalakad ako pauwi sa aming bahay galing sa eskuwelahan, napatingin ako sa langit. Nakakita ako ng maraming bituwin at higit sa lahat ng isang shooting star. Humiling ako. Ang hiniling ko ay sana malaman ko ang problema ni Shine. Ilang sandali pa ay nakita ko siya na nakaupo sa may hagdan ng pampublikong aklatan. Hindi niya ako napansin ngunit napansin ko na siya ay umiiyak. Tinignan ko ang bulsa ng aking bag. Nandoon ito. Kinuha ko ito at lumapit kay Shine.

“Laro tayo!”
“Huh? Ikaw pala. Sige, bakit hindi?! hahahaha”

Sa wakas ay nakita ko uli siyang tumawa. Oo. Inalok ko siyang maglaro ng jackstone. Parang nitong gabing ito ay sinisimulan namin muli ang aming pagkakaibigan.

“Shine,”
“Ano yun?”
“Shine, ano bang problema mo? Alam kong meron kang problema kaya huwag ka nang magkaila.”
“Sige. Suko na ako. Sasabihin ko na. Naaalala mo nung recognition say natin last year?”
“O, anong tungkol don?”
“Wala don ang mommy at daddy kaya nga di ba sa mommy mo ako nagpasama sa stage?”
“uhu”
“Well, ang excuse ni Mommy nagkaroon daw ng emergency meeting sa opisina concerning yung ikalalago ng kumpanya. Inintindi ko yun. Si daddy naman, may appointment daw siya sa isang mahalagang tao. Mas mahalaga pa ba yun kesa sa akin? Yun din, inintindi ko! Tapos nung bakasyon, nung may business trip si mommy, nagsising ako ng madaling araw kasi may nag-door bell. Sumilip ako sa hagdan, si daddy yung nagbukas. Isang babae ang nasa pintuan at hinalikan siya ni daddy.”
“talaga?!”
“Mukhang kabit ito ni daddy at sinamantala niya ang absence ni mommy.”
“sige, huwag kang mahiyang umiyak. Ilabas mo lahat ng hinanakit mo. Tandaan mo, kapag sinabi mo sa akin ang problema mo, magiging kalahati na lang ang dinadala mo dahil ang kalahati ay napupunta sa akin. Masaya ako kung kahati mo ako palagi. Sa saya man o sa lungkot. Nandito ako palagi.”

Oo, iyon yung problema niya. Inisip pa nga niya na yung importanteng tao na pinuntahan ng daddy niya e yung babae na yun. Siyempre, magdamag siyang umiyak sa akin. Niyaya ko na siyang umuwi pero ayaw niya.

“Uwi na tayo. Gabi na kasi e.”
“Ayaw kong umuwi sa amin. Pwede bang sa inyo na lang ako matulog?”
“Sige, walang problema yun sa akin. Tawagan mo na lang ang parents mo para alam kung nasaan ka.”
“Huh? Ayoko. Ayoko muna silang kausapin. Please?”
“O sige, ako na ang kakausap sa kaniya.”

Umuwi na kami sa bahay. Kaya lang may narinig kami sa labas ng aming pintuan. Nag-uusap sina mommy, daddy, at mga magulang ni Shine. Naknig muna kami ng usapan nila dahil hindi ito mapipigilan.

“Siguro naglayas yung anak namin kasi wala na kaming time para sa kaniya.”
“Baka nga alam na niya e.”
“Anong alam niya?”
“Na meron na kami parehong ibang partner.”
“And we want to tell her na ayos na ang divorce paper namin ng daddy niya.”
“Di kaya it’s too much for her young age?”
“Hindi po tita, nailabas ko na yung sama ng loob ko. Buti na lang nandiyan si Ness para damayan ako. Alam ko na ang lahat. Ness…”
“sige na akyat ka na. Sunod ako sa’yo. Sige po, akyat na ako.”
“Sandali, Vanessa! Maaari mo bang sabihin kung anong alam ng anak ko?”
“Sige ho. Nung una, bago kami makarating dito, ang alam lang niya is her dad is being unfaithful to his wife. Hanggang sa hindi inaasahang pagkakataon. Nalaman niya na pareho kayong nagiging unfaithful sa isa’t isa. Yun lang, good night.”

“Shine? Shine? Nasaan ka? Shine! Mommy! Daddy! Tito! Tita! Halikayo! Si Shine!”
“Anong nangyari sa anak ko?”
“Dalin natin siya sa ospital!”
“Naglaslas siya!”

Naglaslas si Shine dahil hindi niya nakayanan na divorced na ang mga magulang niya. Mga magulang na sobra ang pangangaral sa kaniya. Mga magulang na para sa kaniya ay perpekto. Mga magulang na di niya akalaing magdidivorce.

Nabuhay si Shine pero di pa siya nagkakamalay. Buti na lang at walang pasok. Mababantayan ko siya. Gusto ko pag nagkamalay na siya, ako ang una niyang makita. Kasi pagsasabihan ko pa siya! Nakatulog na ako na hawak ang kamay niya.

“Ness? Ness?”
“huh? Shine? Shhh… Huwag kang magsalita. Makinig ka sa akin. Bakit tinangka mong magpakamata? Hindi gagawin yun ng Shine na kilala ko.”

Hindi ko napigilang lumuha.

“Anong magagawa ng patawad mo? Paano kung di ka na naagapan?”
“Galit ka?”
“Oo, galit ako. Galit ako sa sarili ko dahil di kita sinamahan pag akyat.”
“Hindi, huwag mong sisihin ang sarili mo. Ako ang may kasalanan dahil ako ang gumawa. Nakalimutan ko rin na nandiyan ka Ness.”

“Wag na kayong magtalo. Walang ibang may kasalanan kundi kami ng mommy mo Shine.”
“Kayalang intindihin mo naman kami anak.”

“Shine, huwag ka nang magsalita. Ako nang magsasalita para sa’yo.”

At ako na nga ang nagsabi ng side niya. Hindi pa rin nabago ang isip ng mga magulang ni Shine na mag-divorce pero nakatutuwa silang pagmasdan habang nagrereconcile sila sa isa’t isa. Napagkasunduan na bahala si Shine kung kanino siya sasama. Kung sa daddy niya, mananatili siya sa bahay nila ngayon. Pero kung sa mommy niya, aalis sila ng bansa papuntang California. Siyempre, sa momy niya siya sasama kasi doon siya mas malapit.

Makalipas ang isang linggo, nakapagdesisyon na si Shine.

“So, sasama ka pala sa mommy mo.”
“Oo. Mamimiss kita!”
“Ako rin. Huwag mo kong kalimutan ha.”
“Bakit naman kita kakalimutan?”
“Ba, malay ko sa’yo!”
“Paalam.” (Nagkasabay kami sabay tawa)
Hahahahaha

Pasukan na. Dalawang buwan nang di ko nakikita si Shine. Ano na kayang ginagawa niya doon? Habang tinitignan ko kung anong section ko, may pangalang nakatawag pansin sa akin.

“De Leon, Sunshine. De Leon, Sunshine? Si Shine yun! Teka. Lorenzo. Lorenzo, ayun! Lorenzo, Vanessa! Magkaklase kami ni Shine!”

Sa silid aralan, hindi ko makita si Shine. Dumating na kaya siya? O ibang shine yun? Sana siya yun. Ilang sandali pa, may kamay na lumapit. May dala itong jackstone.

“Gusto mo laro tayo?”
“Shine!”
“Ako nga!”
“Akala ko do’n ka?”
“Di ko nakayanan yung lamig eh!”
“Ay nako, palabiro ka talaga!”
“Hindi, totoo yun! Hindi ko talaga kaya doon kaya lang hindi dahil sa lamig. Hindi ko kayang mag-isa kaya bumalik na lang ako dito.”
“Salamat!”
“O ano, maglalaro na ba tayo o ano?”
“Lika na nga!”

–FIN–

Comments